"Hoe ik op het idee gekomen ben."

Na aankoop van ons huis hadden we een klein probleem, namelijk: wat moeten we doen met onze tuin? Al snel kwam we op het idee om een visput met een eiland te maken, kwestie van minder gras te moeten afrijden. Oorspronkelijk was het de bedoeling een treurwilg te planten op het eiland. Na wat voorbereidingen en verdere inlichtingen liet ik mij wijsmaken dat de bladeren van een treurwilg giftig zijn voor de vissen. Toen moest er een nieuwe bestemming komen voor het eiland. Zo besloten we om op een zondag eens rond te toeren met de wagen en misschien ergens ideeën op te doen. Als we aan de horizon een windmolen zagen die in werking was, was de interesse groot om die te gaan bezoeken. Nog tijdens dit bezoek wist ik al wat er op mijn eiland zou komen: "een windmolen!!" Vanaf toen ben ik begonnen met het ontwerp van mijn molen en begon ik na te denken hoe ik op een relatief goedkope manier mijn project kon realiseren. Ook speelde ik met het idee om een waterloopje te maken van onder de molen naar de visput toe om zo zuurstof in het viswater te krijgen.

Tijdens onderhoudswerken op mijn werk moesten van een machine de lagers vernieuwd worden, maar ik had al gauw door dat ik deze kon gebruiken voor mijn molen, om het "kot" op te laten draaien, want een "bovenkruier" maken was voor mij te duur. Zo werd beslist om een standerdmolen te bouwen. Na nog enkele molens bezocht te hebben en een doel te geven aan mijn molen, ging er alweer een lichtje op. De as waar de wieken moesten komen: een "pong" (achteras) van een vrachtwagen. Zo had ik alles in een keer wat ik moest hebben, nl.:
- een bevestiging voor de wieken;
- een aandrijving voor de waterpomp;
- een aandrijving voor een alternator;
- remmen.

Die achteras heb ik kunnen kopen voor een spotprijs bij iemand die vrachtwagens afbreekt. De "staak" zoeken die paste over de lagers heeft wat langer geduurd. Na wat rondzoeken bij verschillende schroothandelaars werd de gepaste buis met de ongeveer juiste binnendiameter en de gepaste lengte gevonden. De buis voor de binnenkant van de lagers moest echter nieuw besteld worden.

Het voordeel van die buizen was dat de aanzuigleiding voor de pomp daarin kon lopen, want intussen had ik mijn eiland zo gemaakt dat er loodrecht onder de staak water kwam van de visput. Vanaf toen kon de eigenlijke bouw starten.

Het kot is vervaardigd uit vierkante metalen buizen en werd grotendeels in de garage aan elkaar gelast. Om het kot en de pong te monteren op de staak moest wel de hulp van enkele vrienden ingeroepen worden. Rond het kot werden houten balkjes aangebracht om gemakkelijk het kot te kunnen bekleden met plastiekplanchetten: kwestie van weersbestendig en onderhoudsvrij te zijn. De wieken zijn ook uit metaal vervaardigd en werden gelast en gegalvaniseerd, evenals de trap en de staart. De windplaten zijn van PVC gemaakt. De wieken werden bevestigd, opnieuw met behulp van drie vrienden en een dosis gezond verstand. De wieken hebben nu weer herstelling nodig, wat in het voorjaar van 2005 zal gerealiseerd zal worden.

Als pomp heb ik een "ouderwetse" handpomp aangeschaft. De zwengel werd verwijderd en de drijfas bevestigd aan de achterkant van de "pong". Waar normaal de aandrijfcardan bevestigd was, werd een "pollie" of riemschijf gemonteerd om via een overbrenging de alternator aan te drijven. Die alternator is afkomstig uit een oude auto en kan dus een autobatterij opladen voor de verlichting.

Na drie jaar (zomers) was de gehele constructie af en konden wij genieten van onze molen en het rustgevend kabbelend riviertje. Als windrichtingswijzer werd geopteerd voor een heks, vandaar de benaming "Heksenmolen".

"Hoe de molen aan zijn naam gekomen" is of: "Waarom er een heks op de molen werd geplaatst in plaats van een windhaan".

Als we vroeger in de gouden Citizen Band-tijd spraken over de zender, was mijn naam "kloefekapper" en de naam van mijn vrouw "lady draoke". Maar omdat "lady draoke" moeilijk uit te spreken was, veranderde de naam van mijn vrouw in "heksevel". Ik bleef dit woord echter gebruiken als ik haar plaagde. Nu wordt het nog gebruikt als "m'n heksevelletje". Vandaar het idee om een heks op de "heksenmolen" te plaatsen. Mijn vrouw was wel wat boos als ik haar mijn idee vertelde. Maar dan zei ik: "Iedere keer als ik naar de molen ga kijken, dan zal ik aan jou denken." Is dat niet lief? Dus nu is alles weer koek en ei.

Peter D'Hondt, zijn "heksevel" en zijn "heksekinders".

Na drie jaar speuren naar molens in België, Nederland en Frankrijk, heb ik er dus ook één gevonden in mijn eigen gemeente Staden! De molen is gelegen in de Kleine Veldstraat, maar is moeilijk te zien vanuit deze straat omdat er een serrebedrijf en veevoederfabriek voor staat. Hij is wel gelegen op één van de hoogste punten van Staden. Daar er enorm veel geschreven wordt over verdwenen molens en hun restanten, vind ik dat deze Stadense molen zeker eens in het daglicht mag gesteld worden. Het is wel een kleine molen, maar toch een exemplaar met een functie: het pompen van water!

Donald Vandenbulcke, Staden.